Fictieautobiografie 

Als peuter luisterde ik – naar het schijnt – graag muziek voor het slapengaan. Een welbepaalde artiest vond ik geweldig, en dat was niemand minder dan Sinterklaas. Toen nog een cassettetje, dat mama of papa na 2 minuten moesten komen omdraaien, met enkel en alleen Sinterklaasliedjes, het hele jaar door. Een anekdote die bijna tijdens elk familiefeest opnieuw naar bovenkomt. En als het geen muziekje was, dan las mama of papa wel voor. ‘Over een kleine mol die wou weten wie er op zijn kop gepoept heeft’ was mijn favoriet. Een boekje over een mol die aan elk dier ging vragen of hij op zijn kop gepoept had, met prachtige illustraties en humoristische tekstjes. Bij oma hadden we een voorleesboekje: ‘Van oma mag dat wel’. Dit vonden alle kleinkinderen, uiteraard, behoorlijk grappig, omdat we bij oma altijd iets meer mochten dan bij mama en papa. Ook de Tiny-reeks kwam aan bod bij oma thuis. De eerste film die ik gezien heb in de cinema als kind, was één van de eerste Plop films. Mama vertelt dat ik er met de bibber zat, omdat de duiven naar mijn mening te eng en te groot waren, maar zelf weet ik er niet veel meer van.

In de lagere school had ik als eerste van de klas mijn AVI 9 leesniveau. Ik las heel graag en veel, vooral ’s avonds in mijn bed wanneer het licht al lang uit moest zijn en mama niet wist dat ik nog uren lag te lezen. Mijn favoriete boekenreeks allertijden (en stiekem nog steeds) is de Timboektoe-reeks van Carry Slee. Die reeks bestaat uit 4 boeken en ik heb ze wel 5 keer opnieuw gelezen, als het geen 6 keer was. Daarna kreeg ik te horen dat de reeks verfilmd was. Nadat ik de (Hollandse) film had gezien, heb ik de boeken niet meer gelezen. De film was zo slecht en voldeed totaal niet aan mijn verbeelding. Nadien kon ik de boeken niet meer lezen met mijn eigen fantasie, maar zag ik telkens de beelden van de vreselijk slechte film voor me. Ondanks de slechte filmervaring, hou ik nog steeds van de boeken en ik lees ze binnen enkele jaren zeker en vast terug. Carry Slee was op dat moment een van mijn lievelingsauteurs. ‘Lovestory’ was een boek, ook van Slee, waar je op een bepaald moment zelf het slot kon kiezen. Koos je voor een goed einde, dan las je vanaf pagina x en koos je voor een slecht einde dan koos je voor pagina y. Dat vond ik geweldig. Een andere boekenserie waar ik niet van weg te houden was, is de ‘Back pack’ serie van Maren Stoffels. 5 boeken die ik in een mum van tijd verslonden had. Het enige nadeel aan de reeks was dat ik telkens een jaar ongeveer moest wachten alvorens er een nieuw boek uitkwam, maar nu heb ik ze allemaal! Naast Carry Slee en Maren Stoffels had ik nog een andere lievelingsschrijver en dat was Dirk Bracke, de befaamde jeugdboekenschrijver. Het mooiste boek vond ik toen ‘Henna op je huid’, een boek over een meisje dat opgroeide in een Westerse omgeving maar thuis de regels van de islamitische cultuur opgelegd krijgt. Stiekem was ik toen erg trots dat ik een boek gelezen had waarin een maatschappelijk probleem werd behandeld.
Toen ik 9 jaar was,  ging ik vol spanning naar mijn eerste concert. Ik keek enkel naar Ketnet en om 18 uur zaten mijn zus en ik klaar om ons lievelingsprogramma ‘Spring’ te volgen. Een programma over een beginnende muziekband bestaande uit jongeren in combinatie met een bruisende dansschool. Mama had als verrassing kaarten gekocht voor hun concert in de Koningin Elisabethzaal. Mijn zus en ik waren in de wolken. Daarnaast ging ik met mijn oma naar jeugdtoneelstukken. We mochten op voorhand een tekening maken over het vorige toneelstuk en afgeven bij het begin van de voorstelling. Tijdens de pauze kreeg de mooiste tekening een prijs.
Mijn beste vriend volgde in de tweede helft van de lagere school les bij het Ballet van Vlaanderen. Toen hij voor de eerste keer mocht optreden bij een grote voorstelling, namelijk The Sleeping Beauty, zaten we uiteraard op de eerste rij. Na tien minuten bleek al snel dat hij de functie van lakei had, en dus niet veel bewoog. Al bij al was het een zeer mooie voorstelling en een unieke ervaring.

Een iets minder leuke ervaring waren de boeken van Paul van Loon en in het bijzonder de ‘Dolfje Weerwolfje’-serie. Ik was doodsbang, maar mama bleef maar zeggen ‘dat het mooie verhalen zijn’. De verhalen op zich waren niet angstaanjagend, maar mijn fantasie wel. Nog steeds kijk en lees ik niet graag horror- of thrillerfilms/- boeken.
In het middelbaar had ik steeds minder en minder tijd om boeken te lezen. Wanneer je ’s avonds met je huiswerk klaar was, had ik nood aan ontspanning. Boeken lezen is voor mij ontspannend, maar enkel als ik het boek geheel zelf kon kiezen en wanneer ik voldoende tijd had om rustig en ongestoord te lezen. Op vakantie verslind ik boeken omdat er dan met hopen tijd is en je je volledig kan wijden aan het verhaal. Ik kies meestal voor waargebeurde verhalen. Het mooiste boek dat ik gelezen heb, is een waargebeurd verhaal over een lerares, Torey Hayden, ook de schrijfster van het boek, die gespecialiseerd is in kinderen met gedragsproblemen. Op een dag komt Venus Fox, een meisje dat niet spreekt, niet luistert en niet reageert de klas binnen. Het boek vertelt het verhaal over de relatie tussen Torey en Venus. Het einde ontroert me telkens weer. Ondertussen hebben ik het boek al 4 keer gelezen. Een ander boek dat aansluit bij dit genre is ‘Tijger, Tijger’ van Margaux Fragoso. Een waargebeurd verhaal waarin de schrijfster haar vijftien jaar durende relatie met een pedofiel beschrijft, die pas eindigt wanneer hij zelfmoord pleegt. Het laatste boek dat ik deze zomervakantie gelezen heb is ‘De Franse tuinman’ van Santa Montefiore. Een liefdesverhaal met een onverwachte twist op het einde. Het boek was zeer ontspannend.
In tegenstelling tot boeken, houd ik niet van films. Het enige genre dat me toch nog zou kunnen boeien is drama/komedie/romantisch, een ‘chickflick’. De mooiste film die ik ooit gezien heb, is ‘Australia’ met Nicole Kidman. Een avontuurlijk drama dat zich afspeelt tijdens WO II.
Waar ik wel in geïnteresseerd ben, is muziek. Ik luister zowat elk genre, enkel hip hop en metal luister ik niet. Tegenwoordig hou ik vooral van het genre ‘indie’. Dat staat niet voor indische muziek, maar leunt eerder aan tegen rock, vandaar ook ‘indie rock’. Enkele voorbeelden van bands die ik goed vind: The Kooks, Kaiser Chiefs, Kings of Leon, maar ook van de reggae-invloeden van Selah Sue ben ik fan.

Cultuur interesseert me over het algemeen zeker en vast. Ik sta ook altijd open om iets nieuws te ontdekken, vooral in de muziekwereld. Boeken lees ik tegenwoordig minder, maar nog steeds even graag. En films, daar houd ik het bij als ik een gezellig avondje voor tv wil.